Talde gogoeta honetan ikusi dugu guztiak oso arraro sentitu garela gure maisuekin hitz egin dugunean zeren eta oso ikuspuntu ezberdinetik aritu behar izan genuen beraien ikasle ginenean konparatuz. Beraiekin hizketan egon garenean nahiz eta arraro izan nahiko eroso sentitu ginen zeren eta geneukan”konfiantza” beste maila batera igo da, bata ez da bestea baino gehiago baina maisu-ikasle errespetu hori oraindik nabaritzen zen.
Gauzarik arraroenetariko bat izan zen ikustea bakoitzak gure irakasleari galderak egitea, papera erabat aldatuta zeuden eta horrek izan zen zailtasun nabarmenena, ez genekien zer galderak esan eta galdera bat eta bestearen artean zegoen isiluneak eramatea izerditan ez hasiz.
Kontatu ziguten beste gauza bat da zer nolako esperientziak gertatzen diren lanbide honetan, gehienak onak baina beste batzuk nahiko txarrak eta eramateko zailak zeren eta buru hotza eduki behar duzu erabaki bat hartzeko(mutil bat errepikatzea zure esku badago adibidez) eta horrek zailtasun handienetariko gauza bat dela esan digute zeren eta gero etxera doaztenean bueltaka ari direla gauzak ondo edo txarto egin dutela pentsaka eta horrek dela lanbide honen gauzarik txarrena, umeen etorkisuna beraien menpe dagoela.
Formatu behar garen gauzarik inportanteena dela uste dugu irakasle jarrera edukitzea,hau da, iniziatiba edukitzea eta ez ibili baten atzetik gure bidea egiten. Bakoitzak jakin beharko luke zer egin beharko lukeen egoera bakoitzean, maisu izanda jakin behar dugu klase baten funtzionamendua bideratu eta horrek falta zaigula uste dut eta horretan sakondu behar dugula.
Irakurrita
ResponderEliminar